Savaş Bilindiği üzere aklım bu imajdan son derece bıkık Konu hakkında kimseden duymak istemiyorum tek bi tık Hayaller ardından koşmak hayata bilinen bir şık Dolayısıyla burda anlatılan benim ve canım sıkık Duygusallık çöktüğünde oluşur gözde damla haznesi Bu son sayı atamazsan biter oyunun sonuncu perdesi Sabret gururum aklımın dibi de göğü de sensin Sonbaharda yaprakları dökülen ağaç boyun mu eğsin Oyuna sadık kalmalı her oyun ki denge kurulsun Kafamdaki bir ateşten dolayı hakkım yenilsin Yangın zihnimde varsa inan ellerim buna şahitsin Sözler deryasından gönüle akmak,büyük keyif. Deniz mehtabını saklar bizden en sığ koylarda Bu şehrin gençleri kaptırmış kendini bir denizkızına Onları aldatıp kaybolur deniz kızı aniden Gök feryada durur ve insan kaçar Karadenizden Vuku bulur beden fakat çabucak kaybolur vakit Toprak üstü örtecek ve cepte kalmayacak nakit Herhanginiz hangi şeyi harbi yoldan yaptıysa Geride kalmasın gözünüz ruhunuz refahta Bir gün bekler mi bizi umut sahiden bu sahilde Gözlerim kapalı bir hediye gelecek mi bana aniden Sanat kor ateş harlarım onu közken acilen Beni mahrum etme sakın sıcaklığın çok sevecen Nakarat Rüzgarın Sesiyle beslenen bir çocuk bense yurdun Oğlum anlamazsın önde gider hep gururun İnat bir aşkın peşinden sürüklenir bu gövden Toprak seni içten içe, kendine çeker ya Leadri Şair diyor bırakıver gel ardına bir gün dön geri Yarını,geçmişi,öfkeni,sevgini sil her şeyi Sözler yalanmış insan kararmış rengi yokmuş Mutluluk sürgünmüş olsun gönlüm razı değil inan ki Gerçek şu ki gelen gider geri kalanla avunurum ben Oluru neyse olsun artık kader kısmet alışığım ben Vuslat haktır oku yazılmış ayrılık gibi Bakma yazmaz benim lügat, gitti gider dönmez geri Eğri doğru yürüdük oğlum vardık işte yolun yarısı Lakin bilmem bize kalan ne yalnızlık mı diğer yarısı Yarınla arası açık olan da insan göremez önünü Şayet bulunamaz ki gerçek çözülemezse hayat düğümü Gördüğüm dağlar çok engin ve de rengi karanlıktı Işığa muhtaç bir yoldaydım güneş yatmış uykudaydı Sararmış cümlelerin yazarı meçhul aşıkları Kara kaplı bir romandım bu ilk sayfam ya sonrası.. Ne umut var sarılacak bak ne de avutacak bir insan Ne kadar arif olsan yetmez kâr etmiyor hiç bir lisan Dokunsan çıldıracak feryat eder insanlığım Ancak yaşanacak bişey yok tozunu kaldır yalnızlığın Eriyen hüznün dökülür gözden boşalır sağanak sağanak Hasret sorma kurumuş bir yaprak Ömrüm geliyor geçiyor bitiyor İnsan susamış arıyor Bulacak lakin çekiyor toprak Nakarat Rüzgarın Sesiyle beslenen bir çocuk bense yurdun Oğlum anlamazsın önde gider hep gururun İnat bir aşkın peşinden sürüklenir bu gövden Toprak seni içten içe, kendine çeker ya... Bu döküman AkorMerkezi.com'da yayınlanmıştır. http://www.akormerkezi.com