(Τον εαυτό του παιδί) Τον εαυτό του παιδί απ' το χέρι κρατάει στα ίδια μέρη κι απόψε η ζωή θα τους πάει. θα περάσουν ξανά απ' της μνήμης τα σπίτια από θάλασσες άδειες, απ' του φόβου τα δίχτυα Θα σταθούνε μαζί και θα δουν να περνάνε σαν ποτάμια οι στιγμές που ποτέ δε γυρνάνε και τα πρόσωπα που έγιναν δρόμοι κι αιώνες και τα όνειρα που έσκαψαν μες στα χρόνια κρυψώνες Όταν ήμουν παιδί είχα βρει έναν κήπο για να κρύβομαι εκεί απ' τη ζωή όταν λείπω όταν ήμουν παιδί είχα κρύψει έναν ήλιο να 'χει ο δρόμος μου φως κι η σιωπή μου έναν φίλο Τον εαυτό του παιδί απ' το χέρι θα πιάσει σαν γυαλί μια στιγμή θα ραγίσει, θα σπάσει θα χωρίσουν μετά κι ο καθένας θα πάει σ' έναν κόσμο μισό που τους δυο δεν χωράει. Όταν ήμουν παιδί είχα βρει έναν κήπο για να κρύβομαι εκεί απ' τη ζωή όταν λείπω όταν ήμουν παιδί είχα κρύψει έναν ήλιο να 'χει ο δρόμος μου φως κι η σιωπή μου έναν φίλο Kendisi Bir Çocuk Gibi Kendisi bir çocuk gibi ellerinden tutuyor Bu gece de aynı yerlere götürecek hayat onları Hatıranın evlerinden geçecekler yine Boş denizlerden, korkunun ağlarından Birlikte ayakta duracaklar, birlikte görüp geçecekler Nehirler gibi, asla geri gelmeyen dakikalar Yollara ve yüz yıllara dönüşmüş yüzler Ve hayaller, yıllara sığınaklar açan Ben çocukken, bir bahçe bulmuştum Hayattan saklanayım orada diye kaybolduğumda Ben çocukken, bir Güneş saklamıştım Yolum ışıklı, sessizlik arkadaşım olsun diye Kendisi bir çocuk gibi ellerinden yakalayacak Bir anda cam gibi kırılacak, çatlayacak Ayrılacaklar sonra, herkes gidecek Yarım bir Dünya'ya ikisinin sığmadığı Ben çocukken, bir bahçe bulmuştum Hayattan saklanayım orada diye kaybolduğumda Ben çocukken, bir Güneş saklamıştım Yolum ışıklı, sessizlik arkadaşım olsun diye Bu döküman AkorMerkezi.com'da yayınlanmıştır. http://www.akormerkezi.com