Yolun başındaydım 13 yaşındaydım Çalışmak zorunda olduğumu anlamıştım Küçük bedene yüklenen bu yükte ağır bastı Her gün hangi hayata sürüklendim dağılmazdım Başımı kaldırıpta bakmak için ayaklandım Ayna da yalnızlıkla pençeleşen bana baktım Ruhumu delirten şey seni defnedememekti Tabutunu tutamamak pişmanlığıma son zehirdi Ben ne haldeyim, ben nerdeyim,ben kimmiyim Yaşamla ölüm arasın da bulunan viraj içindeyim Ait olmak istediğim yerin kilometrelerce ötesin de Son görevini yerine getiremeyen korkağın biri Özgüvenini kaybeden sivilce dolu yüzdü Düz değildi hendekler ayakkabımı dahi çürüttü Güneş doğudan doğmadıkça üşümekteyim baba Nakarat Ayrılık olmasın içimde bir bütün Affetmek ölümden sonra kabul görürmü Hataları yaşlanıpta görmek zulme karşı gün törpüsü Kalem olup yazdı karaladı astı duvarlara resmi Çekti insan insana ait olan tüm ümitleri Kadın musalla mezarlığına gömülmek istedi Ve ellerimle bilinmeyen topraklara verildi Hızlı düşünüp ağır adımlar atardım Seçen ruhum etrafa bakıp kişilere şans vermeden elerdi Tabiat ananın çıkardığı figürler tepelendi Ensende gezen gölgeni farketmeden geberdin Psikolojik bir tranvanın içinde kalan küçüklük Burundan akana kana kesilen binlerce fatura Binlerce kez acının morardığı geceler oldu Hiçbir zaman gölgem hariç kimse yoktu yanım da Bundan emin değilim yolun son virajına Kolumu bağlayan sebebler yapmak istediklerime engel Dengesi kalmayan kolonlar bir gün devrilir gider Ben evrim geçirirken herkes devrim peşinde koştu Nakarat Ayrılık olmasın içimde bir bütün Affetmek ölümden sonra kabul görürmü Hataları yaşlanıpta görmek zulme karşı gün törpüsü Bu döküman AkorMerkezi.com'da yayınlanmıştır. http://www.akormerkezi.com