Verse 1: sorguladım ben neden hep aynı şeyler rutin bir hayattayım seçimim yokki git-gel acılarımın şu an en deminde yanıyorum tutmadılar beni sensiz tuttuğum dilekler ağlıyorum ben hep olmayan sabahlara yere düşen şekerinin yenisini alana kadar sende sürekleniyor umutlarım belirsiz mecralarda hayatla ölüm arası kaldım çatal ikilemde iki uçta sivri biri yaşam diğeriyse ölüm zulüm görürüm önüme ağlama duvarları örülü hep acılar varda yok hiç burda gülüm kaybolmuş anılarım benim tarihe gömülü ağlamaklı görmez kimse hep içime atıyorum kumbara gibi biriktim sence zenginlik bumudur ? bende yazınca işte böyle nefretimi atıyorum kalemi ele aldımmı al sana terapi budur nakarat: ağlatır böyle bazen yazdığım sözler haline şükretsene daha ne söylenirsin tıkıldım uktelerle dolu bir kalbe ben anlamazsın yanımdayken bile özlemimsinx2 boş konuşuyon diyon ama kalbim sana boş değil ölmekle bayılmak bilki aynı şey değil sen şimdi sevgilinin kollarındasın ya sen beni bilmez iken kalbim sana meyilli sokakta yazıyom ya ben sen dinle evinde sokaklarda yok ışık bir melek belirir gözümde sevinirim birden sıkıntım kalmaz hiç geçer aniden sevdiğim yoldan kolunda piç sokaklar karanlık sokaklarda yok ışık, gözlerim parlar bir melek geçer önümden, derdim,tasam saklıdır içki şişesinde, bir fırt çeksem hiç kaldırmaz miğdem. tanımı bende yok mutluluğun karanlıktır içim, gözüm açık olsada hep ağrır dişim, eğerki varsa mutluluk tek bir içim, kovalarım ben ama engeller vermez izin. nakaratx2: Bu döküman AkorMerkezi.com'da yayınlanmıştır. http://www.akormerkezi.com