Gözümü Ankara'mda açtım saat sabah beşe dogru Kulaklarıma fısıldayan babam bikaç hece doldu Hafızama o gün sefa gözlerini açmıştı hayata Yuvasıydı yarı yıkık bi gecekondu. Sonra İstanbul ilk adımlarım içimde neşe boldu İlk oyun ve ilk yaralar acım ne ilk ne de sondu. Gece korkup açtığımda radyonun sesini Ruhuma değen ilk adam, babamdan sonra Neşet oldu. Dede korkut hikayeleri dinlemiştim Bursamda Bi muhacır mahallesinde dört yılım kursam da Büyük hayaller hiç bi zaman olmamıştı sorun çünkü; Çizgi filmlerde düşmüyodun havada dursanda. Bakmazsan aşşagıya sonra okul oldu musallat Teneffüs zilini çıkış sanar şiir uslanmaz Vursanda sızlanmam alıştıgımdan Yalanla beslemek istediler hepsi ben sürekli kussam da. Koskoca şehirler,bana dar geliyo söyle neyim ben ? Dünya beni zehirlerken ben donkişot hayat degirmen. Babam gurbetinde, biz de evde savaşırdık bahanemiz Yoktu hayat bütün zübbe çocuklarına şahanedir. Üçüncü evimizden taşınırken farkettim Hatırlayamamıştım bu şehirdeki ilk mahallemi. Hem hafif hem agır benim ki dilsiz ve sagır benim O ufacık kalbim ancak dört şehire sıgar benim. Ödevlerim bittiginde ilk işimde oynamaktı anne lütfen Pokemon başlayınca çagır beni. Ve tekrar Ankarama dönerken ilk parçamla Sabahladım uykusuzumki sırtımda var çanta Kalcam bak derslerden kaygısı yok o günlerde Matematik dört işlemden ibaretti kavgamda Eksik olmaz sonra bilmedigim kavramlar Hayatıma engel oldu kimse yokken arkamda Geldim 19 yaşına o yüzden ayaga kalk ve savaş kardeşim Bursa, İstanbul, Ankara ve Çarşamba. Bu döküman AkorMerkezi.com'da yayınlanmıştır. http://www.akormerkezi.com