Verse1:
Kalk gece yarısı düşenme yaz derin sokakta bi ışığı yanan can benim
O kadar içime köklediğim için affet beni bakki bana bi deli gibiymişim
Diline küs yüzüne gözüne bulamadan kelepçelemeden elimi kes dili dedim
Anlar dedim musaylemen engele tosladı yüze gülen herşeyim
Yorganın içi buz gibi aynı kalbimse benden kaçan korkak biri
Göze takılı birini bekler gibi canımı sıkınır hırpalar içi
Rabbim anlar kim iyi kim kötü ama bende patlar gerizekası
Kötü yanım bu olsa gerek üzülme elbet birgün verilir belası
Yerin iki metre dibine sıkıştır inceleyene kadar bi süre kaldı kaçma
Kafana vur iki tarafada gel kendi kendine ruh desen bile bana karşı safta
Rüyanda benide yanına al birileri peşimi izler fakat koşamıyorum
Bak sende mi kapına serdiniz beni yerden yere vurun suçlanıyorum
Fırsat eline geçtimi çek tetiği söylediler yine yapamadım
Kan kaplı gözüme yaş birikti bence başardın tek bir çakınmadım
Son kez istedim sizden bir şey ve son kez gitmeden uzaklara
İçimi kusmam için iyi fırsat yankılancak çık sende cama..
Verse2:
İki aptala malum olur ölümün kokusu duman gibi gözlere pus
Ben kendimi kaybetmeden önce tanrıya adadım aklımı koru
Gelir onu yapamam fikrimi sen ver onlar suçsuz nefide mafus
Bak bu adamda çok mu karamsar kardeşlerimse depresif asker
Kalkınca beş vakit ruh temizdi maneviyat gerçek sanatım
Yaptığım rapti dünya işimi kefenime takamayacak bir kanat
Denize bakmadan yüzmeyi öğren çok mu süründün yürümeyi öğren
Bir iki adım koşmaya başlayalı yirmi sene geçti ismimi koyalı
İsteklerime cevap tokat olmadı şımarık büyüdüm çok sevildim
Şirin çocukluk devreyi kapayalı gülen suratlara bir ses mola
Kalbin kapısı kelepçede yıllık izin değil emekli duygularım
Yorgun bedenime destek yok uykularım bile göz yanıltısı
İstanbul ve ben aynı şehirde şişelere vurdum her bi günümde
Kimisini sildim tek bi kalemle tek bi sorunum kendim kendim
Soğuk bu mermi yine bi can aldı elimde sigaram yine dumanaltı
Sevgiyi bul gel yanımada doğru, ben bir körüm ve ışığımı göster..
Üye Girişi
Favorilere Ekle
Postala
Yazıcı Dostu